|
Varlığınla yokluğun arasında kalmayacağım artık, sadece olmayacaksın. Sensiz kalma ihtimali olmayacak aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda. Belki birkaç satır arasında unutulacaksın bir müddet sonra. İçimden olmayacak, boş bir kağıdın gölgesine sığınmayacak sana sitemlerim. Hani hep kızardın ya “Konuş konuş konuş” derdin, haykırabilir miyim şimdi korkaklığını. Bıraktığın bu mavi düşleriyle avunan yalnızlığı, artık sahiplenilmeyecek olmanın burukluğunu yaşarken, haykırabilir miyim dersin, susar mıyım, gülüp geçer miyim yoksa …?
Aslında alıştırmalıyım kendimi hiç dönmeyecekmişsin, dönülmeyecek bir yerdeymişsin gibi farzetmeli, unutmalı. Seni hiç tanımamış gibi yaşamımı sürdürmeliyim. Var olduğum her yer aşk(ın) şehri olmalı artık, yeniden sevmenin, sevilebilmenin yeri her yer, zamanı yaşanan ve gelecek tüm zamanlar olmalı benim için. Evet, sayfalardan koparıp bir bir savurmalıyım seni yaşanmış tüm zamanlara, uzaklaşan her adımımla hapsetmeliyim bu anılar sokağına. Kopan takvim yaprakları sensiz geçen günleri saymamalı, bende yokluğunun güncesini tutmayı artık bırakmalıyım. Her yeni güne seni getirmedi diye isyan etmemeliyim. Kabullenebilmeli, hazmedebilmeli, aldırmamalı hatta sana hak verebilmeliyim. Bu satırlarla büyümeye başlamalıyım, sırf seni ve çocuklaşan bir aşkı kolayca unutabilmek için. Zira yoksun. Sanki benim hiç senim olmamış, sanki bizi hiç yaşamamışız, sanki aşk denen o hoyrat şarkıyı mırıldanmış ve sonra yarım bırakmışız gibi. Artık yeni bir şarkı söylemenin vakti, Yaşanmışlığına, yitikliğime hiç aldırmadan,
Sanki benim hiç senim olmamış gibi…
|
sevginin bittiği yer
|
|
sevginin bittiği yerdeyim
dolaşıyorum sessizce
karanlık sokaklardayım
dolaşıyorum sessizce
sevginin bittiği yerdeyim
belkide hüzünün başladığı yer
kalbimin derinliklerinde
kaybolmuşumaşkımla birlikte...
sevginin bittiği yerdeyim
aşkımla birlikte
karanlık sokaklarda
dolaşıyorum sessizce
sevginin bittiği yerdeyim
ağlıyorum sessiz usulca
çıkmıyor sesim belkide...
|
sen ağlama ben ölürüm
|
|
SeN ağLama
Ben aglayan sairim
Bana gulmesini ogretmediler
Egil de bir bak mahzun yuzume
Anlatir sana cektiklerimi
Birer bicak yarasi gibi
Alnimdaki cizgiler
Ben mutluluk nedirbilemedim
Saclarim oksanmaya alisik degil
Hep boyle dalip gider gozlerim
Ve ne zaman dusunsem gecen gunleri
Bir karanlik basar icimi
Aydinlik degil
Seni nasil severim bilirsin
Nasil yanarim ozlemler icinde
Bastigin yerler cennet olur
Bilirim en serin ruzgarlar gelirsin
Yine de yanar tutusurum ben
Cehennemler icinde.
En mutlu sandigin yerde kederliyim
Ben seninle sensizligi dusunurum
Bir korku duser icime apansiz
Burkulur yuregim
Seni siirlerimde bin yil yasatir da
Ben bin defa olurum
|
|
|
